Ουί­σκι «made in Larissa»! Και, δη, ουί­σκι που πα­ρά­γε­ται από κρα­σί­και από το με­ρά­κι Λα­ρι­σαί­ου που φαί­νε­ται πως κέρ­δι­σε το «στοί­χη­μα» ενός προ­σω­πι­κού πει­ρά­μα­τος κι έφε­ρε στο θεσ­σα­λι­κό κά­μπο ένα πο­τό που μπο­ρεί να απο­τε­λεί έμπνευ­ση Ιρ­λαν­δών μο­να­χών του Με­σαί­ω­να αλ­λά αναμ­φι­σβή­τη­τα έχει «δέ­σει» το όνο­μά του με τη Σκω­τία.

Αν σκε­φθεί, δε, κα­νείς ότι στην Ελ­λά­δα δεν πα­ρά­γε­ται ουί­σκι κα­θώς δεν υπάρ­χει σχε­τι­κή πα­ρά­δο­ση, τό­τε η Λά­ρι­σα θα μπο­ρού­σε να ισχυ­ρι­στεί ότι εί­ναι πρω­το­πό­ρα στο ζή­τη­μα αυ­τό.Εξ ου και το εν­δια­φέ­ρον που έχουν ήδη εκ­δη­λώ­σει πο­το­ποιοί από δια­φο­ρε­τι­κά μέ­ρη της Ελ­λά­δας προς το Λα­ρι­σαίο πα­ρα­γω­γό, προ­κει­μέ­νου να υπάρ­ξει συ­νερ­γα­σία ή για την εξα­σφά­λι­ση του «Know how» -ή επί το ελ­λη­νι­κό­τε­ρον της τε­χνο­γνω­σί­ας- για την πα­ρα­γω­γή του. Εμπνευ­στής της πα­ρα­γω­γής ουί­σκι «αλά ελ­λη­νι­κά» εί­ναι ο σμή­ναρ­χος, εν απο­στρα­τεία πλέ­ον, Αρ­γύ­ρης Τα­ρα­μον­λής, ο οποί­ος από το 1994 άρ­χι­σε να «πει­ρα­μα­τί­ζε­ται» με το κρα­σί και κα­τά­φε­ρε, όπως λέ­ει, να πε­τύ­χει τε­λι­κά υψη­λή ποιό­τη­τα στην πα­ρα­γω­γή του. Λί­γα χρό­νια αρ­γό­τε­ρα σκέ­φτη­κε να επε­κτεί­νει το πεί­ρα­μα του και στο ουί­σκι κα­θώς τού προ­κά­λε­σε πε­ριέρ­γεια ο τρό­πος πα­ρα­σκευ­ής τους και σκέ­φθη­κε: «Για­τί όχι; Ας δο­κι­μά­σω».

Όλα αυ­τά στο υπό­γειο του σπι­τιού του, το οποίο και δια­μόρ­φω­σε ανά­λο­γα για να μπο­ρεί να επι­δί­δε­ται στο αγα­πη­μέ­νο του «χό­μπι» αφού στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρό­κει­ται -μέ­χρις στιγ­μής του­λά­χι­στον- για «πα­ρα­γω­γή» που δί­νει χα­ρά στον ίδιο και τους φί­λους του και δεν εί­ναι ευ­ρεί­ας κα­τα­νά­λω­σης. Όταν λοι­πόν το 1994 άρ­χι­σε να φτιά­χνει κρα­σί από στα­φύ­λια μο­σχά­τα και ξι­νό­μαυ­ρα για να εξα­σφα­λί­ζει το κρα­σί της χρο­νιάς δεν εί­χε στο νου ότι θα έφθα­νε μέ­χρι το ουί­σκι. Αλ­λά περ­νώ­ντας τα χρό­νια και δια­βά­ζο­ντας για τη δια­δι­κα­σία πα­ρα­γω­γής του συ­γκε­κρι­μέ­νου -σκω­τσέ­ζι­κου κα­τά πα­ρά­δο­ση- πο­τού, εί­χε την ιδέα να επι­χει­ρή­σει την πα­ρα­γω­γή του από κρα­σί. Κα­θώς, μά­λι­στα, κά­θε χρό­νο τού πε­ρίσ­σευε κρα­σί απ’ αυ­τό που έφτια­χνε και υπήρ­χε η «πρώ­τη ύλη». Όπως ανέ­φε­ρε ο κ. Τα­ρα­μον­λής, η πα­ρα­σκευή ουί­σκι από κρα­σί δεν εί­ναι εύ­κο­λη υπό­θε­ση. Συ­νή­θως, οι πα­ρα­σκευα­στές παίρ­νουν το οι­νό­πνευ­μα από το κρι­θά­ρι που το μου­λιά­ζουν στο νε­ρό και προ­χω­ρούν σε απο­στά­ξεις. Όμως, όταν η πρώ­τη ύλη εί­ναι το κρα­σί τό­τε χρειά­ζε­ται ιδιαί­τε­ρη προ­σο­χή: πρέ­πει το κρα­σί να εί­ναι κα­θα­ρό και χω­ρίς ξυ­λό­πνευ­μα ώστε η γεύ­ση να εί­ναι αυ­τή του κα­θα­ρού οι­νο­πνεύ­μα­τος. Διό­τι, όπως σχο­λιά­ζει ο ίδιος, κι άλ­λοι εί­χαν πα­λαιό­τε­ρα επι­χει­ρή­σει να πα­ρα­σκευά­σουν ουί­σκι αλ­λά τε­λι­κά αυ­τό εί­χε την γεύ­ση… τσί­που­ρου! Ενώ αντί­θε­τα αυ­τό που ίδιος πα­ρά­γει -κα­τά τη δί­κη του εκτί­μη­ση αλ­λά και σύμ­φω­να με την άπο­ψη όσων το έχουν δο­κι­μά­σει- εί­ναι πο­λύ γευ­στι­κό και πο­λύ… ουί­σκι.
Προ­χώ­ρη­σε, λοι­πόν, σε απο­στά­ξεις του κρα­σιού (τρεις απο­στά­ξεις), απ’ όπου και έβγα­λε οι­νό­πνευ­μα 70 vol, ενώ επει­δή και το νε­ρό προ­σφέ­ρει γεύ­σεις στο ουί­σκι χρη­σι­μο­ποί­η­σε εμ­φια­λω­μέ­νο νε­ρό δύο συ­γκε­κρι­μέ­νων εται­ρειών, ανα­κα­τε­μέ­νο, που το έρι­ξε στο οι­νό­πνευ­μα για κα­τε­βά­σει τους βαθ­μούς σε 55 vol. Όμως το βα­ρέ­λι εί­ναι το παν για­τί εκεί μέ­σα το ουί­σκι απο­κτά τη χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή του γεύ­ση και απο­κτά αυ­τό το «κα­ρα­με­λέ» χρώ­μα, σχο­λιά­ζει ο ίδιος. Με τη βο­ή­θεια ενός φί­λου βρή­κε το ανά­λο­γο βα­ρέ­λι 50 κι­λών στην πό­λη Μπό­ντε Γκραντ (Bode Grand) στη Βουλ­γα­ρία, χει­ρο­ποί­η­το και φτιαγ­μέ­νο από γαλ­λι­κή δρυ που έχει ξε­χω­ρι­στά αρώ­μα­τα. Στο βα­ρέ­λι αυ­τό, το 2010, μπή­κε το οι­νό­πνευ­μα και με­τά από πε­ρί­που δύο χρό­νια που χρειά­ζο­νταν για την ωρί­μαν­ση, το πρώ­το ουί­σκι εν έτη 2012 εί­ναι έτοι­μο! Το εμ­φιά­λω­σε και, όπως ανα­φέ­ρει, «όλοι μου οι γνω­στοί και φί­λοι ξε­τρε­λά­θη­καν από την ποιό­τη­τα και τη γεύ­ση του. Επι­κρά­τη­σε εν­θου­σια­σμός και χά­ρι­σα πα­ντού τα πρώ­τα μπου­κά­λια που έγι­ναν ανάρ­πα­στα!». Τώ­ρα, από δω και πέ­ρα κι ενώ έχει ήδη δε­χτεί προ­τά­σεις για συ­νερ­γα­σία -και μά­λι­στα σε μία πε­ρί­πτω­ση βρί­σκε­ται πο­λύ κο­ντά σε συμ­φω­νία- για την επό­με­νη χρο­νιά ο Λα­ρι­σαί­ος πο­το­ποιός σκο­πεύ­ει να αυ­ξή­σει την πο­σό­τη­τα από το 50 κι­λά που για πρώ­τη φο­ρά πα­ρή­γα­γε σε 200 με 300, τα οποία βε­βαί­ως θα δια­τε­θούν ύστε­ρα από δύο χρό­νια, αφού τό­σος εί­ναι ο απαι­τού­με­νος χρό­νος ωρί­μαν­σης. Ενώ, εφό­σον «ανοί­ξει» τη διά­θε­ση του προ­ϊ­ό­ντος στην αγο­ρά, τό­τε θα ακο­λου­θή­σει και τις νό­μι­μες δια­δι­κα­σί­ες προ­κεί­με­νου να μπο­ρεί να το εμπο­ρευ­τεί ή να μπο­ρεί του ουί­σκι να πα­ρα­χθεί από οι­νο­ποιείο.