Κι όμως, η Επί­δαυ­ρος ήταν άντρας: Η άγνω­στη ιστο­ρία του πιο μα­γευ­τι­κού ση­μεί­ου της Ελ­λά­δας.

«Δεν έχω πά­ει πο­τέ μου στην Επί­δαυ­ρο», μου εί­πε πέ­ρυ­σι μια φί­λη μου, και αμέ­σως ανέ­λα­βα να ορ­γα­νώ­σω την πρώ­τη της κά­θο­δο στο αρ­χαίο θέ­α­τρο της Αρ­γο­λί­δας.
Ξε­κι­νή­σα­με εγκαί­ρως από την Αθή­να και πή­ρα­με τον δρό­μο για το θέ­α­τρο. Από τη στρο­φή της Εθνι­κής και με­τά, η δια­δρο­μή γέ­μι­σε σι­γά-σι­γά φως, θά­λασ­σα, πρά­σι­νο. Η φί­λη μου εί­χε ήδη εν­θου­σια­στεί από το το­πίο.

Μοι­ρα­ζό­μουν την αδη­μο­νία της να βρε­θεί σ΄αυ­τόν τον πραγ­μα­τι­κά ξε­χω­ρι­στό τό­πο.
«Το ξέ­ρεις ότι η Επί­δαυ­ρος ήταν άντρας;», τη ρώ­τη­σα κα­θώς πλη­σιά­ζα­με.
«Άντρας;»

«Την ώρα που σβή­νουν τα φώ­τα, λί­γο πριν αρ­χί­σει η πα­ρά­στα­ση, θα ακού­σεις τον γκιώ­νη, να δί­νει το σή­μα της έναρ­ξης…»
«Ναι, βέ­βαια. Ήταν γιος του βα­σι­λιά Αρ­γους και της Ευά­δνης, εγ­γο­νός του Δία και της Νιό­βης, και ο τρί­τος κα­τά σει­ρά άρ­χο­ντας και ήρω­ας της πε­ριο­χής, που της έδω­σε και το όνο­μά του. Ο Όμη­ρος λέ­ει ότι πή­ρε μέ­ρος στον Τρω­ι­κό Πό­λε­μο. Συμ­με­τεί­χε στους Μη­δι­κούς Πο­λέ­μους. Ηταν και σύμ­μα­χος των Σπαρ­τια­τών».
  
«Εί­ναι η πα­τρί­δα του Ασκλη­πιού, του θε­ού της Ια­τρι­κής, όπου και χτί­στη­κε το Ασκλη­πιείο. Ηταν και τό­πος λα­τρεί­ας του Απόλ­λω­να. Πώς να μην απο­κτή­σει μυ­θι­κές δια­στά­σεις η Επί­δαυ­ρος;»
«Το θέ­α­τρο το έχτι­σε ο αρ­χι­τέ­κτο­νας Πο­λύ­κλει­τος για να δια­σκε­δά­ζουν οι ασθε­νείς. Με το πέ­ρα­σμα των αιώ­νων δια­τη­ρή­θη­κε και τα τε­λευ­ταία εξή­ντα, πε­ρί­που χρό­νια λει­τουρ­γεί με τις πα­ρα­στά­σεις του Φε­στι­βάλ. Η ακου­στι­κή του εί­ναι μο­να­δι­κή. Στα κα­λύ­τε­ρά του μπο­ρεί να χω­ρέ­σει μέ­χρι και 13.000 θε­α­τές. Δεν υπάρ­χει σκη­νο­θέ­της που να μην ονει­ρεύ­ε­ται να βρε­θεί εκεί».

Από­ψε έχει πρε­μιέ­ρα… Το πρό­γραμ­μα πε­ρι­λαμ­βά­νει μπό­λι­κο Αρι­στο­φά­νη, αλ­λά και Αι­σχύ­λο, Σο­φο­κλή, Ευ­ρι­πί­δη, ως συ­νή­θως. Μια ωραία και εν­δια­φέ­ρου­σα πα­ρά­στα­ση απο­τε­λεί ιδα­νι­κό συν­δυα­σμό, αλ­λά σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση η Επί­δαυ­ρος αρ­κεί από μό­νη της, σαν εμπει­ρία. Εχει, θα μπο­ρού­σα να πω, θε­ρα­πευ­τι­κές ιδιό­τη­τες…
«Υπάρ­χει μια στιγ­μή, μια μα­γι­κή στιγ­μή», εί­πα στη φί­λη μου κα­θώς ανε­βαί­να­με τον χω­μα­τό­δρο­μο, προς το θέ­α­τρο. «Την ώρα που σβή­νουν τα φώ­τα, λί­γο πριν αρ­χί­σει η πα­ρά­στα­ση, τό­τε που επι­κρα­τεί μια απέ­ρα­ντη σιω­πή, λί­γων δευ­τε­ρο­λέ­πτων, θα ακού­σεις τον γκιώ­νη, να δί­νει το σή­μα της έναρ­ξης…».
https://​youtu.​be/​itwaAdd-nOU