Τα πιο πα­λιά σπί­τια της πό­λης χρο­νο­λο­γού­νται από τον 17ο αιώ­να, και έχουν να μας δι­η­γη­θούν υπέ­ρο­χες ιστο­ρί­ες με σπου­δαί­ους πρω­τα­γω­νι­στές.

Tης Ηρώς Κου­νά­δη
Πό­τε κτί­στη­κε το πιο πα­λιό σπί­τι της σύγ­χρο­νης Αθή­νας; Ποιοι ήταν οι ένοι­κοί του; Πού έμε­νε ο άν­θρω­πος που σχε­δί­α­σε τα μι­σά νε­ο­κλα­σι­κά της Αθή­νας; Και πό­τε με το κα­λό θα μπο­ρού­με να πε­ρι­η­γη­θού­με στα δω­μά­τια και τις αυ­λές των πρώ­των σπι­τιών της πό­λης; Οι απα­ντή­σεις που ακο­λου­θούν εν­δέ­χε­ται να σας εκ­πλή­ξουν.


Το Αρ­χο­ντι­κό των Μπε­νι­ζέ­λων
sp2

Το πα­λαιό­τε­ρο σω­ζό­με­νο σπί­τι της Αθή­νας βρί­σκε­ται στο 96 της οδού Αδρια­νού, στην Πλά­κα, και ανή­κε στην αρι­στο­κρα­τι­κή οι­κο­γέ­νεια του Αθη­ναί­ου άρ­χο­ντα Άγ­γε­λου Μπε­νι­ζέ­λου –κό­ρη του οποί­ου ήταν κά­ποια που αρ­γό­τε­ρα θα γι­νό­ταν γνω­στή ως Αγία Φι­λο­θέη. Το σπί­τι χρο­νο­λο­γεί­ται από τον 16ο αιώ­να, αλ­λά το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος απ’ ό,τι βλέ­που­με σή­με­ρα εί­ναι από τα τέ­λη του 17ου και τις αρ­χές του 18ου. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό δείγ­μα οθω­μα­νι­κής αρ­χι­τε­κτο­νι­κής, με χα­γιά­τι, εσω­τε­ρι­κή αυ­λή και πη­γά­δι, το σπί­τι ανα­στη­λώ­νε­ται τα τε­λευ­ταία χρό­νια για να γί­νει μου­σείο.


 Το Αρ­χο­ντι­κό Λο­γο­θέ­τη

 sp3

Στο 14Β της οδού Άρε­ως, στην Πλά­κα, σώ­ζο­νται η πύ­λη, η βρύ­ση και ένα μι­κρό τμή­μα της αυ­λής ενός κά­πο­τε με­γα­λο­πρε­πούς αρ­χο­ντι­κού, κτι­σμέ­νου τον 17ο αιώ­να. Ήταν το αρ­χο­ντι­κό του βρε­τα­νού πρό­ξε­νου Λο­γο­θέ­τη και της οι­κο­γέ­νειάς του, που φι­λο­ξέ­νη­σαν τον Τό­μας Έλ­γιν όταν εκεί­νος επι­σκέ­φθη­κε την Αθή­να. Εδώ πέ­ρα­σαν τις τε­λευ­ταί­ες τους νύ­χτες στην Αθή­να τα γλυ­πτά του Παρ­θε­νώ­να, μέ­χρι να συ­σκευα­στούν για να σταλ­θούν στη Βρε­τα­νία.


Ο Πύρ­γος του Τσωρτς

sp4
Στη γω­νία των οδών Σχο­λεί­ου και Επι­χάρ­μου, το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τριώ­ρο­φο πυρ­γό­σπι­το με την οχύ­ρω­ση που το ξε­χω­ρί­ζει από όλα τα κτί­ρια της Πλά­κας, εί­ναι ένα από τα ελά­χι­στα οθω­μα­νι­κά κτί­ρια που επι­βί­ω­σαν μέ­χρι σή­με­ρα. Κτι­σμέ­νο τον 18ο αιώ­να, χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ως φυ­λά­κιο από τους Οθω­μα­νούς, πριν πω­λη­θεί στον σκω­τσέ­ζο ιστο­ρι­κό και φι­λέλ­λη­να Τζορτζ Φίν­λεϋ το 1835. Εδώ έμει­νε ο συ­μπο­λε­μι­στής του Φίν­λεϋ, Richard Church, στρα­τη­γός από την Ιρ­λαν­δία, πράγ­μα που έδω­σε στο κτί­ριο το όνο­μα "πύρ­γος του Τσωρτς". Με ένα άλ­λο όνο­μα, «Οι­κία Δια­λι­σμά», το ιστο­ρι­κό σπί­τι έγι­νε ξα­νά διά­ση­μο το 1928, ως θέ­μα του γνω­στού ομώ­νυ­μου πί­να­κα του Γιάν­νη Τσα­ρού­χη.


Η Οι­κία του Ερ­νέ­στου Τσίλ­λερ

sp5
Στοί­χη­μα πως το έχε­τε προ­σπε­ρά­σει αμέ­τρη­τες φο­ρές, χω­ρίς να του ρί­ξε­τε δεύ­τε­ρη μα­τιά. Το εντυ­πω­σια­κό διώ­ρο­φο νε­ο­κλα­σι­κό στο 22 της οδού Μαυ­ρο­μι­χά­λη το οποίο σχε­δί­α­σε για τον εαυ­τό του ο άν­θρω­πος που ταυ­τί­στη­κε όσο λί­γοι άλ­λοι με την Αθή­να του 19ου αιώ­να, χτί­στη­κε το 1882-85. Ξε­χω­ρί­ζει για τις δύο πή­λι­νες Ερ­μές τις οποί­ες σχε­δί­α­σε ο ίδιος ο Τσίλ­λερ, και κο­σμούν τα ανοίγ­μα­τα του επά­νω ορό­φου. Το κτί­ριο κα­τα­στρά­φη­κε εν μέ­ρει από την πυρ­κα­γιά του 1977 (όταν ανή­κε στην Εθνι­κή Λυ­ρι­κή Σκη­νή, η οποία το χρη­σι­μο­ποιού­σε ως βε­στιά­ριο) και αρ­γό­τε­ρα λε­η­λα­τή­θη­κε από διαρ­ρή­κτες, οι οποί­οι συ­νε­λή­φθη­σαν. Σή­με­ρα ανα­και­νί­ζε­ται αρ­γά αλ­λά στα­θε­ρά, για να απο­τε­λέ­σει πα­ράρ­τη­μα του Βυ­ζα­ντι­νού και Χρι­στια­νι­κού Μου­σεί­ου.


Η Οι­κία Κλε­άν­θη-Σά­ου­μπερτ

Γνω­στό και ως Πα­λιό Πα­νε­πι­στή­μιο, το κα­τα­πλη­κτι­κό κτί­ριο που στε­γά­ζει σή­με­ρα το Μου­σείο Ιστο­ρί­ας του Πα­νε­πι­στη­μί­ου Αθη­νών, στην οδό Θό­λου στην Πλά­κα, ήταν κά­πο­τε το σπί­τι των αρ­χι­τε­κτό­νων Στα­μά­τη Κλε­άν­θη και Έντουαρντ Σά­ου­μπερτ. Οι δύο αρ­χι­τέ­κτο­νες που έφτια­ξαν το πρώ­το σχέ­διο πό­λης της νε­ο­σύ­στα­της τό­τε πρω­τεύ­ου­σας του ελ­λη­νι­κού κρά­τους, ανα­στή­λω­σαν το σπί­τι «από τα οθω­μα­νι­κά του χα­λά­σμα­τα» το 1831 και έμει­ναν εκεί ως το 1837. Η προη­γού­με­νη ιστο­ρία του σπι­τιού δεν εί­ναι γνω­στή –το μό­νο που ξέ­ρου­με εί­ναι πως οι δύο τους το αγό­ρα­σαν ερει­πω­μέ­νο από την Τουρ­κά­λα Σα­ντέ Χα­νούμ, ενώ η επι­κρα­τέ­στε­ρη άπο­ψη για τη χρο­νο­λό­γη­σή του το ανά­γει στον 17ο αιώ­να, ίσως και πα­λαιό­τε­ρα. Ο Κλε­άν­θης και ο Σά­ου­μπερτ το νοί­κια­σαν στο ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο το 1837, για να στε­γα­στεί εκεί το πρώ­το ελ­λη­νι­κό πα­νε­πι­στή­μιο, που λει­τούρ­γη­σε εδώ ως το 1842.


Το Μέ­γα­ρο Κυ­ρια­κού­λη Μαυ­ρο­μι­χά­λη

sp6
Το πα­νέ­μορ­φο τριώ­ρο­φο νε­ο­κλα­σι­κό στη γω­νία Αμα­λί­ας και Ξε­νο­φώ­ντος, που στε­γά­ζει σή­με­ρα τα γρα­φεία του Ευ­ρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λί­ου στην Ελ­λά­δα, κτί­σθη­κε το 1870 σε σχέ­δια του Θε­ό­φι­λου Χάν­σεν, αρ­χι­τέ­κτο­να της Ακα­δη­μί­ας και της Βι­βλιο­θή­κης. Ανή­κε αρ­χι­κά στον Κυ­ρια­κού­λη Μαυ­ρο­μι­χά­λη, εγ­γο­νό του ομώ­νυ­μου ήρωα της Επα­νά­στα­σης και πρω­θυ­πουρ­γό της Ελ­λά­δας το 1909-10. Στέ­γα­σε την Ρω­σι­κή Πρε­σβεία, το 1876-79, κι ήταν εδώ που ο πρέ­σβης Σα­βού­ρωφ διορ­γά­νω­νε τις θρυ­λι­κές χο­ρο­ε­σπε­ρί­δες του, οι οποί­ες ξε­περ­νού­σαν σε πο­λυ­τέ­λεια κά­θε άλ­λη στην πό­λη. Τα κου­τσο­μπο­λιά της επο­χής ήθε­λαν τη δια­βί­ω­ση του Σα­βού­ρωφ να κο­στί­ζει όσο αυ­τή όλων των άλ­λων πρέ­σβε­ων μα­ζί. Ο Ρώ­σος Πρέ­σβης διέ­θε­τε τέσ­σε­ρις άμα­ξες, και πολ­λά άλο­γα και σκυ­λιά στον κή­πο του Με­γά­ρου του, τα οποία χά­ρι­σε λέ­νε στους Αθη­ναί­ους όταν έφυ­γε για να ανα­λά­βει τα νέα του κα­θή­κο­ντα στο Βε­ρο­λί­νο.


Μέ­γα­ρο του Άντον Πρό­κες Φον Όστεν

sp7
Στο 3 της οδού Φει­δί­ου βρί­σκε­ται η κα­τοι­κία του αυ­στρια­κού πρέ­σβη, την οποία ο Χανς Κρί­στιαν Άντερ­σεν το 1841 πε­ρι­γρά­φει ως απο­μο­νω­μέ­νη στην άκρη της πό­λης, με θέα στην πλα­τιά ερη­μιά και τα ψη­λά βου­νά. Ήταν ένα από τα πρώ­τα μέ­γα­ρα που χτί­στη­καν στην Αθή­να, την πε­ρί­ο­δο 1836-37. Στέ­γα­σε αρ­γό­τε­ρα το Ελ­λη­νι­κό Ωδείο του Μα­νό­λη Κα­λο­μοί­ρη. Σή­με­ρα ανή­κει στο Υπουρ­γείο Πο­λι­τι­σμού, και κα­ταρ­ρέ­ει εγκα­τα­λε­λειμ­μέ­νο μέ­ρα με τη μέ­ρα.


Το Μέ­γα­ρο Ιλι­σί­ων
Το συ­γκρό­τη­μα που σή­με­ρα στε­γά­ζει το Βυ­ζα­ντι­νό και Χρι­στια­νι­κό Μου­σείο (Βα­σι­λίσ­σης Σο­φί­ας 22), σχε­διά­στη­κε από τον Στα­μά­τη Κλε­άν­θη και κα­τα­σκευά­στη­κε την πε­ρί­ο­δο 1840-48, έξω από την πό­λη, κο­ντά στις όχθες του πο­τα­μού Ιλισ­σού. Ήταν η κα­τοι­κία της αρι­στο­κρά­τισ­σας Σο­φί­ας Ντε Μπαρ­μουά Λε­μπρέν –κι αν το όνο­μα δε σας λέ­ει κά­τι, εί­ναι για­τί την ξέ­ρε­τε ως Δού­κισ­σα της Πλα­κε­ντί­ας– εκεί­νης που τό­σους αθη­ναϊ­κούς αστι­κούς θρύ­λους τρο­φο­δό­τη­σε με την εκ­κε­ντρι­κή ζωή της.


Το Μέ­γα­ρο Στα­θά­του

sp8
Στη γω­νία Βα­σι­λίσ­σης Σο­φί­ας και Ηρο­δό­του, το ση­με­ρι­νό Μου­σείο Κυ­κλα­δι­κής Τέ­χνης εί­ναι, κα­τά την τα­πει­νή μας άπο­ψη, ένα από τα ωραιό­τε­ρα κτί­ρια της πό­λης. Σχε­διά­στη­κε από τον «πο­λύ» Ερ­νέ­στο Τσίλ­λερ και κτί­στη­κε το 1895, ως κα­τοι­κία και έδρα των επι­χει­ρή­σε­ων του Ιθα­κή­σιου εφο­πλι­στή και εμπό­ρου άν­θρα­κα Όθω­να Στα­θά­του. Πα­ρα­χω­ρή­θη­κε από τους απο­γό­νους του στο ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο, και στέ­γα­σε δια­δο­χι­κά την βουλ­γα­ρι­κή πρε­σβεία, τη λέ­σχη αξιω­μα­τι­κών της Βρε­τα­νί­ας (η οποία το επί­τα­ξε το 1945), την κα­να­δι­κή πρε­σβεία ως το 1970 και την πρε­σβεία της Λι­βύ­ης. Το 1982 αγο­ρά­στη­κε από την Κτη­μα­τι­κή Εται­ρεία του Δη­μο­σί­ου, από την οποία το 1991 πα­ρα­χω­ρή­θη­κε στο Ίδρυ­μα Γου­λαν­δρή για να στε­γά­σει τη νέα πτέ­ρυ­γα του Μου­σεί­ου Κυ­κλα­δι­κής Τέ­χνης.


Η Οι­κία Δε­κό­ζη-Βού­ρου

Το πα­νέ­μορ­φο κτί­ριο της οδού Πα­παρ­ρη­γο­πού­λου 7 που στε­γά­ζει σή­με­ρα το Μου­σείο της Πό­λε­ως των Αθη­νών και το café του Black Duck στον υπέ­ρο­χο κή­πο του, ήταν ένα από τα πρώ­τα σπί­τια που κτί­στη­καν στην απε­λευ­θε­ρω­μέ­νη Αθή­να, το 1833. Σχε­διά­στη­κε από τους γερ­μα­νούς αρ­χι­τέ­κτο­νες G. Luders και J. Hoffer και απο­τε­λεί ένα από τα πρώ­τα δείγ­μα­τα λι­τού κλα­σι­κι­σμού στην Ελ­λά­δα. Το σπί­τι ανή­κε στον Χιώ­τη τρα­πε­ζί­τη Στα­μά­τιο Δε­κό­ζη Βού­ρο (1792-1881) και ήταν εδώ που φι­λο­ξε­νή­θη­καν ο Όθω­νας και η Αμα­λία από το 1837 ως το 1843, πε­ρι­μέ­νο­ντας να ολο­κλη­ρω­θούν τα ανά­κτο­ρά τους –η ση­με­ρι­νή Βου­λή.

(*) Με πλη­ρο­φο­ρί­ες από το Αρ­χείο Νε­ό­τε­ρων Μνη­μεί­ων και το βι­βλίο των Θα­νά­ση Γιο­χά­λα και Τό­νιας Κα­φε­τζά­κη Αθή­να: Ιχνη­λα­τώ­ντας την πό­λη με οδη­γό την ιστο­ρία και τη λο­γο­τε­χνία.


 ΠΗ­ΓΗ: in2life

  • 1
  • 2
  • 3