Οι από­ψεις του George Carlin για τα γη­ρα­τειά.

Έχε­τε αντι­λη­φθεί ότι η μό­νη πε­ρί­ο­δος της ζω­ής μας που μας αρέ­σει να με­γα­λώ­νου­με εί­ναι όταν εί­μα­στε παι­διά;
Εάν εί­σαι κά­τω των 10 ετών, εί­σαι τό­σο εν­θου­σια­σμέ­νος που με­γα­λώ­νεις που σκέ­φτε­σαι τμη­μα­τι­κά...

«Πό­σων ετών εί­σαι;», «Εί­μαι τέσ­σε­ρα και μι­σό!»

Πο­τέ δεν εί­σαι τριά­ντα έξι και μι­σό. Εί­σαι τέσ­σε­ρα και μι­σό, και περ­πα­τάς στα πέ­ντε! Αυ­τό εί­ναι το κλει­δί.

Μπαί­νεις στην εφη­βεία, και τώ­ρα κα­νείς δεν μπο­ρεί να σε συ­γκρα­τή­σει. Πη­δάς στον επό­με­νο αριθ­μό, ή ακό­μη και με­ρι­κούς αριθ­μούς μπρο­στά.

«Πό­σων ετών εί­σαι;» «Θα γί­νω 16!»

Μπο­ρεί να εί­σαι 13, αλ­λά έ, θα γί­νεις 16!

Και τό­τε έρ­χε­ται η κα­λύ­τε­ρη μέ­ρα της ζω­ής σου! Γί­νε­σαι 21. Ακό­μα και οι λέ­ξεις ακού­γο­νται σαν ιε­ρο­τε­λε­στία.

ΓΙ­ΝΕ­ΣΑΙ 21.. ΝΑΙ­Ι­Ι­Ι­Ι­ΙΙ !!!

Αλ­λά τό­τε περ­νάς στα 30.

Ωω­ωω, τί έγι­νε εδώ; Ακού­γε­σαι σαν χα­λα­σμέ­νο γά­λα! Αυ­τός ΠΕ­ΡΑ­ΣΕ, έπρε­πε να τον πε­τά­ξου­με. Δεν έχει πλά­κα πια, εί­σαι απλά ένας ξι­νι­σμέ­νος λου­κου­μάς. Τι πά­ει στρα­βά; Τί άλ­λα­ξε;

ΓΙ­ΝΕ­ΣΑΙ 21, ΠΕΡ­ΝΑΣ στα 30, και τό­τε ΠΕΡ­ΠΑ­ΤΑΣ στα 40.

Ουά­ου! Πά­τα φρέ­νο, όλα σου ξε­γλυ­στρούν.

Πριν να το κα­τα­λά­βεις, ΦΘΑ­ΝΕΙΣ τα 50 και τα όνει­ρά σου χά­νο­νται...

Αλ­λά! για πε­ρί­με­νε!!! ΤΑ ΚΑ­ΤΑ­ΦΕΡ­ΝΕΙΣ ΩΣ τα 60. Δεν πί­στευ­ες ότι θα τα έφθα­νες!

Οπό­τε ΓΙ­ΝΕ­ΣΑΙ 21, ΠΕΡ­ΝΑΣ στα 30, ΠΕΡ­ΠΑ­ΤΑΣ στα 40, ΦΘΑ­ΝΕΙΣ τα 50 και ΤΑ ΚΑ­ΤΑ­ΦΕΡ­ΝΕΙΣ ΩΣ τα 60.

Έχεις ανα­πτύ­ξει τό­σο με­γά­λη τα­χύ­τη­τα που ΧΤΥ­ΠΑΣ τα 70!

Με­τά απ'αυ­τό, η κα­τά­στα­ση εί­ναι μέ­ρα με τη μέ­ρα. ΧΤΥ­ΠΑΣ την Τε­τάρ­τη!

Μπαί­νεις (!!) στα 80 και κά­θε μέ­ρα εί­ναι ένας πλή­ρης κύ­κλος. ΧΤΥ­ΠΑΣ το γεύ­μα. ΠΕΡ­ΝΑΣ στις 4:30. ΦΘΑ­ΝΕΙΣ την ώρα του ύπνου. Και δεν τε­λειώ­νει εκεί.

Στα 90 σου, αρ­χί­ζεις να οπι­σθο­δρο­μείς. «Ήμουν ΜΟ­ΛΙΣ 92».

Και τό­τε κά­τι πα­ρά­ξε­νο συμ­βαί­νει...

Εάν κα­τα­φέ­ρεις να ξε­πε­ρά­σεις τα 100, ξα­να­γί­νε­σαι μι­κρό παι­δί.

«Εί­μαι 100 και μι­σό!».

Μα­κά­ρι να φθά­σε­τε όλοι στα υγιή 100 και μι­σό!!

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑ­ΡΑ­ΜΕΙ­ΝΕ­ΤΕ ΝΕ­ΟΙ

1. Πε­τάξ­τε τους ασή­μα­ντους αριθ­μούς. Αυ­τό συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει την ηλι­κία, το βά­ρος και το ύψος. Αφή­στε τους για­τρούς να νοιά­ζο­νται γι­'αυ­τά. Γι­'αυ­τό τους πλη­ρώ­νε­τε άλ­λω­στε.

2. Κρα­τή­στε μό­νον τους ευ­χά­ρι­στους φί­λους... Οι γκρι­νιά­ρη­δες σας ρί­χνουν.

3. Να μα­θαί­νε­τε συ­νε­χώς! Μά­θε­τε πε­ρισ­σό­τε­ρα για τους υπο­λο­γι­στές, τις τέ­χνες, την κη­που­ρι­κή, ο,τι­δή­πο­τε, ακό­μη και για το ρα­διό­φω­νο. Να μην αφή­νε­τε πο­τέ τον εγκέ­φα­λο ανε­νερ­γό. «Ένα ανε­νερ­γό μυα­λό εί­ναι το ερ­γα­στή­ρι του Δια­βό­λου». Και το επί­θε­το του δια­βό­λου εί­ναι Αλ­τζ­χάι­μερ.

4. Απο­λαύ­στε τα απλά πράγ­μα­τα.

5. Γε­λά­τε συ­χνά, διαρ­κώς και δυ­να­τά. Γε­λά­στε μέ­χρι να σας κο­πεί η ανά­σα.

6. Τα δά­κρυα τυ­χαί­νουν... Υπο­μεί­νε­τε, πεν­θή­στε, και προ­χω­ρή­στε πα­ρα­πέ­ρα. Το μό­νο άτο­μο, που μέ­νει μα­ζί μας για ολό­κλη­ρη τη ζωή μας εί­ναι ο εαυ­τός μας. Να εί­στε ΖΩ­ΝΤΑ­ΝΤΟΙ ενό­σω εί­στε εν ζωή.

7. Πε­ρι­βάλ­λε­τε τον εαυ­τό σας με ό,τι αγα­πά­τε, εί­τε εί­ναι η οι­κο­γέ­νεια, τα κα­τοι­κί­δια, η μου­σι­κή, τα φυ­τά, τα εν­δια­φέ­ρο­ντά σας, ο,τι­δή­πο­τε. Το σπί­τι σας εί­ναι το κα­τα­φύ­γιό σας.

8. Να τι­μά­τε την υγεία σας: Εάν εί­ναι κα­λή, δια­τη­ρή­στε την. Εάν εί­ναι αστα­θής, βελ­τιώ­στε την. Εάν εί­ναι πέ­ραν της βελ­τιώ­σε­ως, ζη­τή­στε βο­ή­θεια.

9. Μην κά­νε­τε βόλ­τες στην ενο­χή. Κά­ντε μια βόλ­τα στα μα­γα­ζιά, ακό­μη και στον δι­πλα­νό νο­μό ή σε μια ξέ­νη χώ­ρα αλ­λά ΜΗΝ πη­γαί­νε­τε εκεί που βρί­σκε­ται η ενο­χή.

10. Πεί­τε στους αν­θρώ­πους που αγα­πά­τε ότι τους αγα­πά­τε, σε κά­θε ευ­και­ρία.

ΚΑΙ ΠΑ­ΝΤΑ ΝΑ ΘΥ­ΜΑ­ΣΤΕ:

Η ζωή δεν με­τριέ­ται από τον αριθ­μό των ανα­πνο­ών που παίρ­νου­με, αλ­λά από τις στιγ­μές που μας κό­βουν την ανά­σα.

Κι αν δεν στεί­λε­τε το πα­ρόν σε του­λά­χι­στον 8 άτο­μα - ποιος νοιά­ζε­ται; Αλ­λά μοι­ρα­στεί­τε το με κά­ποιον.

Όλοι χρεια­ζό­μα­στε να ζού­με τη ζωή μας στο έπα­κρο κά­θε μέ­ρα!!

Το τα­ξί­δι της ζω­ής δεν εί­ναι για να φθά­σου­µε στον τά­φο µε ασφά­λεια σ'έ­να κα­λο­δια­τη­ρη­µέ­νο σώ­µα, αλ­λά κυ­ρί­ως για να ξε­γλυ­στρού­µε προς όλες τις πλευ­ρές, πλή­ρως εξα­ντλη­µέ­νοι, φω­νά­ζο­ντας:

«...Ρε γα­µώ­το....τί βόλ­τα!».